Bir meloman üçün çox çətin sualdır. Dalida, Edit Piaf, Michael Jackson, Whitney... taleləri çox kədərlidir zənnimcə... Ümumiyyətlə belə bir qayda var ki, sənətdə lider olmaq üçün şəxsi həyatı da qurban verməlisən. Tarixdə iz qoyan sənətçilərin  çoxunun şəxsi həyatı darmadağın olub. Bu, çox kədərli gerçəkdir. Böyük sənət yolunda tez-tez məhrumiyyətlər, yalnızlıq, narkotiklər, alkoqol, intiharın izləri olur. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Atalar sözlərinə fikir verin, "7 oğul istərəm, bircə dənə qız gəlin", "Qızını döyməyən dizini döyər"... Bunun nəticəsində bir zamanlar qız uşaqlarının düşürülməsi deyilən adət yayılmışdı.  İndi ölkədə qız və oğlan sayının nisbəti də bundan xəbər verir. Ölkədə rəhbər vəzifələrdə çalışan xanımların və bəylərin say fərqini də araşdırsaq, eyni nəticə alınar. 

 

Sadəcə musiqi və mediya xəstəsi olan bir uşaq idim. Öz üzərimdə, arzularımın üzərində çox işlədim və istədiyim çox şeyə nail ola bildim. Mənimlə Sumqayıtda böyüyən bir çox uşaq həyatın hər üzünü görürdü. O mühitdə sənin seçimin elə də çox deyil. Amma bu məqamda ailə tərbiyəsi, zəhmətsevərlik və arzularıma sədaqətim məni müəyyən dərəcəyə çatdırdı. Çox istərdim ki, övladlarım həm arzulamağı, həm də arzu uğrunda zəhmət çəkməyi bacarsın. 

 

 

 

Xalamgil Ağdamda, babamdan yadigar qalmış 3 mərtəbəli mülkdə, ən lüks şəraitdə yaşayırdı. Xalam və nənəm tibb işçiləri idi. Ağdamda Afət həkimin hörməti, sayğısı vardı... Heç vaxt, ərzaq, geyim, texniki avadanlıq problemi yaşamayan bir ailə, günlərin bir günü canlarını xilas edərək, hər şeyini Ağdamda qoyub, Sumqayıta, "obşejitel"ə köç etməli oldu. Bu dramı, xalamgilin qayğılarını, çabalarını detallı təsvir etmək çətindir. Sevincli hadisə isə 3 manata aldığım audio kasetlər idi. Evdə maqnitofon olmasa da, qohumdan, tanışdan bir günlük alıb sevdiyim kasetləri oxudurdum. Beatles, Aerosmith, Sting, Candan Erçetin, Mirkelam, Deep Forrest, Linda, Meladze... Bilirsiniz, indi o nəğmələrdən hansını eşitsəm, dərhal o günlərə qayıdıram. 

 

 

 

İdolum Pol Makkartnidir. Ümumiyyətlə Beatles musiqisi mənim üçün çox mühümdür. İndi təqib etdiyim onlarla isim var. Amma şübhəsiz ki, ən çox sevdiklərim əsasən həyatda olmayan, 20-ci əsrin əfsanələridir. 

 

Hər dinlədiyim, sevdiyim motiv hökmən təsir edir, müəyyən izlər qoyur.  Bunu mən özüm də hiss edirəm və belə paralellərdən əsla çəkinmirəm. Diqqətlə qulaq asın, o mahnıda Kayahan mehi də əsir. Nəticədə, milyonların sevdiyi, az qala hər kəsin oxuduğu nəğmə yaranıb. Fəxr edirəm o işimlə. 

 

Azərbaycanda çox sevdiyim ifaçılar var ki, hətta istəklərinə rəğmən, onlara mahnı yazıb göndərə bilmədim. Ya yazılmadı, ya yazıldı ünvana çatmadı, beləcə ertələdik. Flora Kərimova, Nisə Qasımova, Brilliant Dadaşova, Eyyub Yaqubovun ifa etdiyi onlarla nəğməni sevirəm. Hətta ölümündən 3-4 gün öncə İlhamə xanım israrla mahnısını tələb edirdi. Təəsüf ki, yaza bilmədim. Bu prosesdə rasional, praktik ola bilmirəm. Sırf kimisə düşünərək mahnı yazmaq alınmır. Görünür "mənim olan və mənim olmayan" səslər var.

 

İfaçılığa başlamağı düşünürdüm. Sadəcə çəki problemi məni çəkindirirdi. Həkim Leyla Zülfüqarova ilə arıqlama rejiminə başladıq. Çox çətin dönəm oldu. Bu prosesdə və hər zaman yanımda olan həyat yoldaşım aktiv iştirak edirdi. Bir az onun qayğısı, bizim hisslərimiz o nəğməni yaratdı. Çoxu deyir ki, toylar üçün yazılıb. Amma mənimçün həmin nəğmə  o qədər şəxsi, o qədər özəldir ki, başqa ifaçıya təqdim edə bilməzdim. Özüm oxudum və ifaçı kimi səhnəyə gəldim. 

 

 

2007-ci ildə internet forumların birində tanış oldum. Müxtəlif mövzuların müzakirəsində fikirlərimiz üst-üstə düşürdü.  Üzümüzü görmədən, adımızı bilmədən ünsiyyətə başladıq, 1 il yazışdıq. O, valideynlərilə İsveçdə yaşayırdı, mən Bakıda... 4 il davam edən və daha çox virtual yazışmalardan, zənglərdən ibarət olan münasibətimiz 2011- də gözəl bir toyla nəticələndi. Bakıya gəlin köçdü və artıq 7 ildir gözümün qabağında, övladlarıma analıq, ürəyimə hakimlik edir. 

 

 

Ən böyük problem, maddi problemdir. Kanalın bazası olmalıdır ki, kanal rəhbəri müğənninin cibinə baxmasın, sponsorun nazıyla oynamasın, reytinqdən asılı qalmasın, peşəkar işçini dolandıra bilsin. Mən anlyıram ki, sivil dünyada bütün media reytinq üzərində qurulur. Görünür ki, bizim cəmiyyət hələ buna hazır deyil. Baxın, kütləvi zövqlə oturub-duran verilişlər, həm əxlaq, həm də zövq korlayır. Məncə, kanal sayını azaldıb, keyfiyyətə yatırım etmək lazımdır. Bərbad efir verən kanallara bir əncam çəkilməlidir artıq. Çünki bu sektor Azərbaycanın imicini geri salır, ölkənin adını batırır. İslahatlar, kadr dəyişiklikləri qaçılmazdır. 

Ən böyük problem radiolarımızda milli popun yayımlanma sayı və peşəkar klip kanallarının olmamasıdır. Radiolardakı musiqi redaktorlarında daha böyük patriotizm görmək istərdim. Sergeylər, Handələr, Hadisələr, Potap və Dimalar bizimkilərdən artıq hesab olunmasın. Xalqımız da eynilə  Kamran Ağabalayevi tanımayıb, hansısa türk artistini göylərə qaldırmasın. Öz qədrimizi bilək, özümüzünkülərə həvəs verək. Murad Arifin hitini 3 radiomuzda gündə 1 dəfə, Veraları, Svetlanaları hər yerdə, hər saat səsləndirməyək. Azərbaycan popçusunun ən böyük problemi budur. 

 

 

Bir il studiyada saxladığım bir layihə idi. Hiss edirdim ki, mayın sonları klipiylə birgə təqdim etsəm, tutacaq. Yanılmadım. Sonra Ziynet Sali də məndən hüquqlarını, icazəsini alıb oxudu. 

 

Ölkədən kənarda səslənərkən bir başqa hislər keçirirəm. 2012-ci ildə Nil Karaibrahimgil ilk dəfə başqa bir bəstəkarın mahnısını oxuyub alboma salmışdı. Tvitterdə də bunu qeyd etdi. Söhbət mənim yazdığım "AY QIZ OYAN" mahnısından gedirdi. Həmin məqamda mənə elə gəldi ki, Türkiyədəki bütün Nil fanatlarına Azərbaycanı bir az daha yaxınlaşdırmışam. İnanılmaz duyğudur. 

 

Yalnız bədii, əsasən də əcnəbi müəllifləri... Fantastik, utopik, sürrealistik, mistik nə varsa, maraq dairəmdədir. Bredberi, Oruel, Bulqakov və s. 

 

Təzad var, bilirəm. Yerli ədəbiyyatı oxumadığımı demədim. Oxuyuram. Radionun siyasəti ilə bir fərdin zövq üstünlüyü arasında fərq var. Hindistan mantralarını dinləməyi sevirəm. Amma mənim ölkəmdə radiolar yerli musiqiyə önəm verməlidilər ki, ölkənin musiqi sektorunda rəqabət və dirçəliş baş versin. Suala bilavasitə gəlincə, mən milli ədəbiyyatı orta və ali məktəb dönəmində çox oxudum. Hal - hazırda oxumadığım onlarla dünya şedevri məni gözləyir. Bir az  ləng oxuyuram. Bir aydır balaca bir kitab var "Tsveti dla Eljerona".... oxuyub qurtara bilmirəm...Kitab mövzusu ümumiyyətlə çətin mövzudur. Adam var 1 günə 1 kitab bitirir. Onlardan soruşmaq olardı yerli ədəbiyyat haqda. Mənim kimi ləng oxucu üçün Markeslə Seymur Baycanı eyni vaxtda oxumaq çox çətindir. Onsuz da hıqqana - hıqqana oxuyuram. Klassikadan, trendlərdən xəbərim olsun deyirəm. Bunun vətənpərvərliklə əlaqəsi yoxdur. Amma ədəbiyyat radiosu açsam, milli ədəbiyyata önəm verəcəm.

 

 

Mövzu və bir neçə açar kəlmə ilə melodiya yaranır.  Sonra da mövzuya uyğun mətn yazıram. 

 

Maraqlı sualdır. Ata qadınına hərdən çiçək alırsa, qadınına olan sevgisini övladları görürsə, o aildəki oğullar da belə münasibəti yaşadacaq. İnsanlar qohumluqla və ya zorən evlənməsə, sevgilərinə dəyər versələr, sevgiylə ailə qursalar, cəmiyyət də sağalacaq.