Bəzən həyatımıza girən " kaş ki" kəlməsi bir ömür boyu bizə yoldaş olur, hər nəfəs aldığımzda içimizi qurd kımı yeyir, yaralarımızın qaysağını qopardıb, sızladır.. "Bəlkələr "də.... Elcanın dilində bir ömür qalan " kaş ki" kəlməsi kimi...

Quşların cəh-cəhləri hər yandan duyulan yazın ilıq nəfəsinə qarışaraq insanın ruhunu oxşayırdı. Öncələr sevdiyi "8 mart "bayramını daha sevə bilməz ki Elcan...

O, sübh tezdən oyanıb tələsik evdən çıxdı. Gül dükanından bir bəyaz gül alıb maşınına əyləşib yola düşdü. .

Elcan yol boyu gözlərinin yaşını saxlaya bilmir, "necə unuda bildim?" deyə özünü danlayırdı. Həyacandan ikiəlli sükandan bərk-bərk yapışan Elcan heç vaxt unuda bilmədiyi o günü yenidən yaşayırdı. O bu düşüncələr içində məzarlığa çatdı. Maşını bir kənara verib, ağır addımlarla, başını aşagı salaraq anasının məzarına yaxınlaşdı. Məzar bəyaz güllər güllü baxçaydı elə bil...

20 ildir özünü bağışlaya bilməyən Elcan yaxınlaşıb bəyaz gülü məzara qoyub, dəfələrcə dediyi sözü: "Bağışla məni" ana deyib yenidən hönkürdü... Yenidən o "mənzərə" kino lenti kimi gözündə canlandı, onu 20 il öncəyə "8 mart" gününə apardı...

20 il öncə Elcanın 29 yaşı vardı...

 

O gün Məryəm ana həmişəki kimi sevincli idi. Səhər tezdən oyanıb oğlu Elcanı işə yola salmışdı. Sonra isə nahar tədarükünə başlamışdı. Oğlunun ən sevdiyi yeməkləri hazırlamış, sevdiyi şirniyyatlardan bişirmişdi. Axı o gün bayram idi. Məryəm xanımın ən sevdiyi bayram . Qadın olduğunu hiss etdiyi bayram..O gün oğlu, onu ən çox sevdiyi tək bəyaz güllə təbrik edəcəkdi. Bu tək bəyaz gülün tarixçəsi isə Məryəm xanım üçün çox özəl idi.

Oğlunu dünyaya gətirən gün həyat yoldaşını itirmişdi Məryəm xanım. Həmən gün həyat yoldaşı avtomobil qəzasında dünyasını dəyişmişdi.

O, həyat yoldaşı Ramizlə hələ məktəb illərindən, sevgilərindən çox öncə dost idi. O zamanlar hər 8 mart günü Ramiz ona tək bir bəyaz gül alar, təbrik edərdi. Çünki Məryəmin bəyaz gülləri sevdiyini yaxşı bilirdi. Elə ilk evlənmə təklifi edəndə də bəyaz güllə sevindirmişdi Məryəmi. Amma oğlunu dünyaya gətirən günə yetişə bilməmiş və əlində bir bəyaz güllə avtomobil qəzasına uğramışdı. Məryəm xanım o qanlı gül qurusunu hələ də saxlayırdı. Elcan demək olar ki, 10 yaşında bu hadisəni öyrəndikdən sonra, anasına hər bayram ağ gül bağışlar, bu ənənəni ürək ağrısıyla olsa da, davam etdirirdi.

Anası çox sevinər, hər dəfə bayram günləri acıılı - şirinli xatirələriylə baş - başa qalar, yenidən o günləri yaşardı.

Məryəm ana naharı hazırlayıb, masanı bəzədi... Pəncərənin önündə oturub oğlunun yolunu gözlədi. Və yaşadığı əzablı, sevincli günləri yenidən xatırladı. Oğlundan başqa həyatda kimsəsi yox idi. Bütün sevgisini ona vermişdi. Onu oxutmuş, böyütmüş, sadəcə onunçün yaşayırdı. Oğlu da onu böyük məhəbbətlə sevərdi.

Artıq şər qarışmışdı, saat 12-ni göstərirdi. Qəfil qapının zəngi çalındı. Səsdən diksinən ana sevincək qapıya qaçdı. Oğlu sakitcə içəri girdi, deyəsən bir az da içkili idi.

"Ana mən yatacam" deyib otağına keçdi. Onun bu soyuqluğundan ana çox sarsıldı:

- Oğlum sənin sevdiyin yeməkləri hazırlamışam, gəl bərabər yeyək. Səhərdən mən də heç nə yemədim, səni gözlədim.

- Yox ana , sən ye, mən yatacam-deyib tələsik otağına keçdi... Telefonu çıxardıb sevgilisini aradı. Yenidən onunla deyib gülməyə başladı. Bütün günü birlikdə keçirtmişdilər. Bir dəstə bəyaz gül , hədiyyələr alıb onu təbrik etmişdi. Demək olar ki, maaşını sevgilisinin hədiyyələrinə xərcləmiş, amma nədənsə anası üçün bir tək bəyaz gülü unutmuşdu.

Məryəm ana yeməyə toxunmadan otağına keçdi. Ürəyi çırpındı. Fikri qarışdı: "Elcan heç belə etməzdi. Demək qorxduğum başıma gəldi. Mənə olan sevgisi azalmış". Ana özünü ələ almağa çalışırdı... "Yox, yəqin daha önəmli işləri olub" deyə özünə yalandan təskinlik verdi. "Yox unutmaz , bilir o gülü necə gözlədiyimi. Yəqin bu gün bayram olduğunu unudub, yəqin səhər alar - deyə fikirləşdi. Amma ürəyinin sancısı, narahatlığı artırdı. Rəfdən gündəliyini götürdü. Tarixi qeyd etdi. Tək bir cümlə yazdı.. "Gecikən bəyaz gül "....

Sonra dəftərin arasındakı qurumuş bəyaz gülü əlinə aldı, gözyaşları o qurumuş gülü islatdı. Ovcunda bərk bərk sıxdı və yatağa uzandı...

Səhər Elcan yuxulu-yuxulu mətbəxə su içməyə keçdi. Başı çox ağrıyırdı. Yatağına geri dönəndə salonda toxunulmamış masanı görüncə sanki yuxudan ayıldı. İki əliylə başını tutdu."Mən neylədim İlahi?" Bu nə haqsızlıq - deyib dərhal əynini geyindi, çox keçmədi ki, anası yuxudan oyanmamış bəyaz güllə evə döndü. Anasını səslədi, amma səsinə səs verən olmadı. Yataq otağının qapısın açıb sakitcə içəri girdi. Çarpayıda uzanan anasına yaxınlaşdı. Ehmalca əlni uzadıb onun əlindən tutdu və birdən diksindi. Ananın əlləri bum-buz idi. Yanağında donmuş göz yaşları...

Ovcunda qurumuş bəyaz gül...